Vandaag, maandag 8 augustus, gaan we van het warme Okanagan Valley naar het ski-oord Whistler, waar vorig jaar nog een aantal onderdelen van de Olympische Winterspelen zijn gehouden. Om daar te komen moeten we door een aantal indianenreservaten waar weinig mensen wonen en waar ook weinig voorzieningen zijn zoals benzinestations, restaurantjes en rustplekken (met WC). Vooral voor Anke is dit lastig, maar uiteindelijk rijden we dan toch langs een houten hokje van anderhalf bij anderhalve meter. De deur hangt er ietwat scheef in, maar het geheel lijkt toch wel ooit als WC dienst gedaan te hebben. Opgelucht komt Anke terug en vertelt dat er zelfs toiletpapier aanwezig is in een mooie grote keramieken pot. Waarschijnlijk wordt het onderhouden door de mensen van het fruitstalletje aan de andere kant van de weg. Aangekomen bij ons hotel in Whistler, het is nog steeds ruim boven de 20 graden, moeten we van de eigenaresse onze schoenen uitdoen en sloffen aan voordat we naar onze kamer mogen.
Het bruisende centrum is zo'n 20 minuten lopen vanaf ons hotel via een weg, waarbij het mogelijk is dat we een beer tegenkomen, zeker zo tegen de avond. Er leven zo'n 50 beren rond Whistler die vrij dicht bij de bewoonde wereld komen. Ze weten zelfs autoportieren te openen wordt ons verteld. We komen echter niets tegen. Dinsdag is het bewolkt maar tegen de middag zal het opklaren wordt ons verteld. De morgen besteden we dan ook aan het verkennen van de omgeving. Rond lunchtijd besluiten we om dan toch maar eens bovenop de berg te gaan kijken, we hebben tenslotte kaartjes voor de Peak2Peak gondel (langste van de wereld). Boven aangekomen stappen we zo de sneeuw in. Helaas is het nog niet echt opgeklaard maar toch vermaken we ons wel met mooie uitzichten en jazeker weer een wandeling in de sneeuw (dit keer is het een stuk minder zwaar). 's Avonds gaan we in het centrum eten en er heerst een uitgelaten sfeer. Tegenover ons speelt een bandje best wel goede muziek dat steeds meer publiek trekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten