Vancouver

Zondag 14 augustus staan we al om 05.30 uur op om op tijd te vertrekken naar Nanaimo, waar we om 12.00 uur moeten zijn om onze gereserveerde plaatsen op de veerboot van 12.45 uur af te halen. Er staat zo'n 4,5 uur voor deze afstand, maar we komen ruim op tijd aan. Tijd om nog wat laatste boodschappen te doen. De overtocht duurt zo'n 2 uur en de rit naar het hotel in Vancouver nog eens 1,5 uur. We kijken onze ogen uit tijdens deze rit. Het hotel staat in één van de duurste

winkelstraten van de wereld, waarin ieder zichzelf respecterend merk een eigen winkel heeft (Gucci, Luis Vuitton, Nike, Tommy Hilfiger, Hugo Boss etc.). Het hotel ziet er ook vrij chic uit. De bagage wordt voor ons naar onze kamer gebracht en de auto wordt voor ons weggezet. Als we ons geinstalleerd hebben (we blijven hier 3 nachten) gaan we de auto inleveren op het vliegveld. Van de receptioniste hoorden we dat we het beste met de metro weer terug naar het hotel kunnen komen. Op weg naar die metro moeten we via 2 roltrappen die het niet doen. Na de eerste roltrap beklommen te hebben moeten we even uithijgen. Dit roept blijkbaar zoveel medeleven op van een voorbijgangster dat we haar kaartje krijgen, ze heeft zelf geen zin om die trappen te nemen. Lopend vanaf het metrostation naar het hotel passeren we een kunstmatig strandje midden in die dure winkelstraat. Anke noemt het de hangplek, letterlijk. Onderweg kijken we uit naar een betaalbaar restaurant met een terras waar we buiten kunnen eten. Uiteindelijk komen we tegenover ons hotel uit bij een Mexicaan. Ook de restaurants die we de twee andere dagen bezoeken zijn goedkoper dan we de hele vakantie gehad hebben en dat allemaal binnen 200 meter van ons hotel. 's Maandags worden we in de lobby van het hotel in het Nederlands begroet door één van de receptionisten. Hij is in Nederland (Osdorp) geboren en heeft op diverse plekken in de wereld gewerkt en werkt nu al 8 jaar in Vancouver. Nadat wij te kennen hebben gegeven dat we graag een bustoer willen doen, legt hij ons uit dat als we via hem tickets kopen dit én goedkoper én ook nog eens 2 dagen geldig is. We kunnen vlakbij ons hotel opstappen. Eerst doen we het beroemde Stanley Park aan om vervolgens bij Granville Island uit te stappen.

Daar pakken we een pontje dat ons naar dit eiland brengt wat vol staat met winkeltjes, kunstenaars en een overdekte markt. Hier slagen we om al onze souvenirs te kopen. Aan de andere kant van het eiland kunnen we op een andere route van de bus stappen die ons door Chinatown en Gastown leidt. Ook rijden we langs BC Place Stadium (Olympisch stadion) waar momenteel Canadian Football wordt gespeeld en in de toekomst ook voetbal. Pal ernaast staat de Rogers Arena waar ijshockey wordt gespeeld. Omdat het nog vrij vroeg is gaan we nog even winkelen in die dure straat. We weten dat er een winkel van New Balance is en daar gaan we op af want Henriëtte wil nu wel eens echte wandelschoenen. Dit lukt en moe maar voldoen stranden we bij McDonalds voor koffie en thee en een softijsje. Dinsdags pakken we weer de bus en laten ons afzetten in Stanley Park waar we de totempalen bekijken en nog wat andere bezienswaardigheden. Bij één van de stops horen we een harde knal, blijkt dat het raam naast de bestuurder is gesprongen. Na het wegvegen van de glassplinters gaan we gewoon verder of er niets aan de hand is. De rest van de middag laten we ons rijden door de stad via de 2 verschillende busroutes. Het is een heerlijke relaxte manier om de vakantie af te sluiten. We zijn klaar om weer naar huis te gaan.

Telegraph Cove

Het lukt ons om lekker op tijd te vertrekken naar Telegraph Cove.

Henriëtte vergeet een fooi in de kamer achter te laten, maar weet toch nog wat geld onder de deur te schuiven (sleutel is al ingeleverd). Het is een lange maar prachtige rit naar het noorden van het eiland in een temperatuurtje van net boven de 20 graden. De laatste 3 kilometer naar onze lodge gaat over een ongeasfalteerde weg door het bos waarbij je absoluut geen tegenliggers wilt tegenkomen. Bij de lodge aangekomen, wederom een prachtig uitzicht over een soort van baai. Na het installeren in de kamer gaat Henriëtte op de omloop van de lodge zitten en verkent de omgeving met haar verrekijker. Ineens ziet ze in haar linkerooghoek een gigantisch cruiseschip verschijnen dat de baai oversteekt en rechts uit zicht verdwijnt. Meteen daar achteraan komt een tweede cruiseschip, dit keer de Zuiderdam van de Holland America Line. Navraag leert dat deze schepen op weg naar Alaska zijn. Vanwege de ongeasfalteerde weg hebben we besloten in de lodge te blijven eten en daar hebben we geen spijt van. Het is erg lekker en tegen een normale prijs. Zaterdagochtend 13 augustus vertelt de eigenaar dat er een beer rond de lodge heeft gelopen (tussen 06.00 en 07.00 uur). Slechts een enkele gast heeft 'm gezien, wij dus niet. Na het ontbijt vertrekken we naar het vissersdorpje Telegraph Cove en doen daar wat boodschapjes. 's Middags stappen we op een boot om walvissen te gaan bekijken.

Helaas regent het bijna de hele dag. Henriette heeft desondanks de dag van haar leven. Eindelijk ziet ze walvissen van dichtbij. Anke vindt het ook wel mooi, maar zit toch liever warm en droog binnenboord.
We zien al vrij gauw een groep van 6 en een groep van 11 orka's, allen behorend tot dezelfde (I)familie. Eén mannetje maakt er een show van en springt met zijn volle lengte uit het water. Prachtig. We volgen de groepen een hele tijd totdat de schipper hoort dat er andere walvissen gesignaleerd zijn, nl. enkele dwergvinvissen. We zien ze inderdaad, maar het blijft bij hun rugvin. Dan zien we enkele bultruggen met jongen. Die jongen zijn zeer speels en springen meerdere keren uit het water om dan met een geweldige plons neer te komen in het water. Wat een dag. Op de terugweg zien we nog een stel Amerikaanse zeearenden, een mannetje en een vrouwtje. Ook een paar zeehonden zie we nog. Het kost Henriëtte wel een verkoudheidje, maar dat is het allemaal waard geweest. 's Avonds eten we weer in de lodge en geven ons op voor het ontbijt van 06.30 uur (moeten morgen weer een veerboot halen).

Tofino

Vandaag staat Vancouver Island op het programma. Maar omdat Henriëtte zonodig een gekookt eitje voor ontbijt wil vertrekken we later dan de bedoeling was en moeten we nog aardig doorrijden om op tijd de veerboot te halen, maar we halen 'm. De overtocht duurt ruim anderhalf uur en dan is het nog zo'n 4 uren rijden naar Tofino, aan de westkust van het eiland. Daar aangekomen zien we een prachtige lodge met een lounge waar we onbeperkt koffie en thee met eigen gebakken koekjes en muffins kunnen nuttigen met uitzicht over de Stille Oceaan. We laten ons verleiden om het diner te nuttigen in het hoofdgebouw (veel te duur achteraf).
Daar worden we gebeld door de organisatie die onze excursie van donderdag regelt: of we interesse hebben om morgenochtend om 07.00 uur (06.30 melden) al mee te gaan in plaats van om 17.00 uur? We besluiten om dit maar niet te doen, we snakken namelijk naar een keertje uitslapen. Donderdag 11 augustus besteden we dan ook vrij rustig met eerst uitslapen en dan het havenplaatsje te bekijken en verder wat te relaxen op het terras van de lodge. Aan het eind van de middag melden we ons in de haven om deel te nemen aan een excursie om beren te bekijken. Na eerst een filmpje bekeken te hebben hullen we ons in dikke pakken en stappen dan in een zodiac.

Na ongeveer een halfuurtje over het water denderen zien we de eerste beer van amper 2 jaar oud. Een stukje verderop zien we een nog iets kleinere beer, en later nog een grote, dikke beer. Maar het mooiste is toch wel de moederbeer met haar 2 jongen die we elke steen zien omdraaien om naar krabben en andere schelpdieren te zoeken. Onderweg terug passeren we nog een klein rotseilandje afgeladen met zeehonden. Na een uur of 3 komen we weer aan in de haven van Tofino. We vinden ergens achteraf een Chinees restaurantje waar we prima eten en waar Henriëtte het lekkerste bier drinkt totnutoe (Hermann's Dark Lager, gebrouwen op Vancouver Island). We drinken nog wat koffie en thee in de lounge en gaan dan toch naar bed. Morgen staat ons een lange rit naar het noorden van het eiland te wachten.

Whistler

Vandaag, maandag 8 augustus, gaan we van het warme Okanagan Valley naar het ski-oord Whistler, waar vorig jaar nog een aantal onderdelen van de Olympische Winterspelen zijn gehouden. Om daar te komen moeten we door een aantal indianenreservaten waar weinig mensen wonen en waar ook weinig voorzieningen zijn zoals benzinestations, restaurantjes en rustplekken (met WC). Vooral voor Anke is dit lastig, maar uiteindelijk rijden we dan toch langs een houten hokje van anderhalf bij anderhalve meter. De deur hangt er ietwat scheef in, maar het geheel lijkt toch wel ooit als WC dienst gedaan te hebben. Opgelucht komt Anke terug en vertelt dat er zelfs toiletpapier aanwezig is in een mooie grote keramieken pot. Waarschijnlijk wordt het onderhouden door de mensen van het fruitstalletje aan de andere kant van de weg. Aangekomen bij ons hotel in Whistler, het is nog steeds ruim boven de 20 graden, moeten we van de eigenaresse onze schoenen uitdoen en sloffen aan voordat we naar onze kamer mogen.

Het bruisende centrum is zo'n 20 minuten lopen vanaf ons hotel via een weg, waarbij het mogelijk is dat we een beer tegenkomen, zeker zo tegen de avond. Er leven zo'n 50 beren rond Whistler die vrij dicht bij de bewoonde wereld komen. Ze weten zelfs autoportieren te openen wordt ons verteld. We komen echter niets tegen. Dinsdag is het bewolkt maar tegen de middag zal het opklaren wordt ons verteld. De morgen besteden we dan ook aan het verkennen van de omgeving. Rond lunchtijd besluiten we om dan toch maar eens bovenop de berg te gaan kijken, we hebben tenslotte kaartjes voor de Peak2Peak gondel (langste van de wereld). Boven aangekomen stappen we zo de sneeuw in. Helaas is het nog niet echt opgeklaard maar toch vermaken we ons wel met mooie uitzichten en jazeker weer een wandeling in de sneeuw (dit keer is het een stuk minder zwaar). 's Avonds gaan we in het centrum eten en er heerst een uitgelaten sfeer. Tegenover ons speelt een bandje best wel goede muziek dat steeds meer publiek trekt.

Penticton, Okanagan Valley

Bij Clearwater was het al rond de 30 graden, maar nu gaan we naar het warmste gedeelte van Canada, de Okanagan Valley. We rijden meer dan honderd kilometer langs het Okanagan Lake naar Penticton. Daar doorheen rijdend zien we dat de plaatselijke bevolking zich al dobberend op alles dat drijft vermaakt op het verbindingskanaal tussen Okanagan Lake en Skaha Lake.

Verder rijdend langs Skaha Lake zien we boven op een berg een wit gebouw dat wel eens onze Bed & Breakfast zou kunnen zijn. Om daar achter te komen moeten we een heel steil pad op (hopend dat er geen tegenliggers komen). Boven aangekomen blijkt inderdaad dat we goed zitten. We worden rondgeleid in een koloniaal ingericht huis met veel houten beelden en boeken en instrumenten wat tot onze beschikking staat. Ook een zwembad is aanwezig alsmede een whirlpool. Onze kamer is werkelijk schitterend met een eigen terrasje en uitzicht over het Skaha Lake. Ook het ontbijt mag er wezen met yoghurt, muffins, worstjes, croissants, fruit etc. De plek heet God's Mountain Estate, hoe toepasselijk. Als we zin hebben kunnen we verder de berg oplopen via een pad. We kunnen dan wel een beer of een slang tegenkomen maar dat stelt niets voor volgens de eigenaresse. We grijpen de hitte maar aan om dit maar even niet te doen.
De volgende morgen, zondag 7 augustus, het is iets van 33 graden, worden we opgehaald met een busje om een aantal wijngaarden te bezoeken en daar de lokale wijn te proeven. Dit is tenslotte de wijnstreek van Canada, welke trouwens grotendeels binnen British Columbia blijft. Eén van onze Canadese metgezellen uit Alberta wilde een bestelling bij hem thuis laten bezorgen, maar dat moest wel met een (papieren) omweg gebeuren.

We zijn wel tot wat interessante inzichten gekomen, zoals bijvoorbeeld dat Anke de Pinot Gris het lekkerste vindt (lekkerder dan Chardonnay of Sauvignon Blanc welke ze meestal heeft). Zowel Henriëtte als Anke vinden de wijnen van de derde wijngaard het lekkerst, deze heet Therapy. Het liefst zouden we een paar flessen van Freudian's Sip mee willen nemen, maar we kunnen die niet kwijt in onze bagage, rest ons alleen een foto. Tijdens de lunch vragen onze Canadese metgezellen naar ons programma en ze zijn best wel onder de indruk. Bijna alle hoogtepunten van Canada zitten er in, alleen Quebec ontbreekt eigenlijk. Na in totaal 5 wijngaarden (met elk zo'n 6 tot 8 wijnen om te proeven) bezocht te hebben brengen we de rest van de middag op het strand van Skaha Lake door.
Een wat minder aangenaam ding is hier gebeurd, namelijk dat het beeldscherm van Henriëtte's netbook het ineens begaf. Eerst alleen de linkerhoek (kwart van scherm) maar later geheel waardoor ze dit blog niet meer kon updaten. Dit zal thuis wel weer worden ingehaald.

Wells Gray Provincial Park (Clearwater)

Op weg naar onze volgende bestemming, een paardenranch in het Wells Gray Provincial Park, passeren we de hoogste berg van Canada, Mount Robson (3954m), nadat we en passant ook nog weer een tijdgrens gepasseerd zijn. Verschil met Nederland is nu 9 uur. Vrijdag 5 augustus besteden we de hele dag aan het bezoeken van een aantal, met de auto bereikbare, watervallen in het park.

Een daarvan is de grootste, nog groter dan de Niagara Falls, namelijk de Helmcken Falls. De enige weg die door het park loopt eindigt bij het Clearwater Lake en we denken dat het wel leuk is om daar naar toe te gaan. Na een rit van 22km op een ongeasfalteerde weg komen we bij het meer aan, maar het is nauwelijks toegankelijk. Toch vinden we een plek om te picknicken met uitzicht op het meer. We besluiten deze avond om niet op de ranch te eten, maar in een plaatselijk restaurantje wat ons zeer goed bevalt. Ongeveer een uur nadat we terugkomen op de ranch gaat het gieten en onweren, maar de volgende ochtend is daar niets meer van te merken, strakblauwe hemel.

Jasper

Woensdag 3 augustus last Anke maar een rustdag in. Het miezert toch in Jasper, dus het lonkt helemaal niet om er op uit te gaan. Henriette doet 's ochtends nog wel wat boodschappen en keert dan weer terug naar de best wel gezellige blokhut om ook verder uit te rusten.

Voor 's avonds staat nog een wandeling op het programma om bevers te gaan bekijken en eventuele andere flora en fauna. Anke geeft al meteen aan hier niet aan mee te willen doen, maar Henriette laat zich deze buitenkans niet ontzeggen. Samen met een Nederlands gezin van 4 personen en gids Neil maakt Henriette de tocht van 3 uur. Meerdere bevers worden gespot en de gids vertelt veel over sporen van andere dieren die in het bos te zien zijn, maar meer dan een soort valk en 2 ravottende eekhoorntjes krijgen we niet te zien. Op de terugweg in het busje zien we een grote zwarte beer en later in de auto ziet Henriette nog een kudde kariboes (?) langs de snelweg lopen.

Icefields Parkway

Na een trage start (slechte nacht van Anke) bereiken we net op tijd het verzamelpunt voor onze gletsjertocht. Goed ingepakt (wandelschoenen, muts, handschoenen etc.) vertrekken we vanaf de parkeerplaats alleen maar omhoog de Athabasca gletsjer op. Dankzij de hulp (en geduld) van onze gids Todd en medewandelaars (uit VS en Israel) komen we een heel eind. Waar het voor Anke bergop het zwaarst is, heeft Henriette het bergaf het moeilijkst.

Al met al mogen we best trots op onszelf zijn dat we dit toch maar gedaan hebben. Wat waren we blij toen we onze eigen schoenen mochten aantrekken en even konden zitten (na 4 uur!). Na wat gegeten en gedronken te hebben vertrekken we naar onze volgende bestemming, Jasper. Onderweg zien we nog een zwarte beer en wat berggeiten, die we gelukkig vanuit de auto kunnen fotograferen. Aangekomen bij onze blokhut zijn we compleet uitgeteld. Het is maar goed dat Henriette pas voor 3 uur later heeft gereserveerd voor het diner. Uiteindelijk misschien wel het lekkerst gegeten totnutoe.

Onderweg naar Saskatchewan River Crossing

Omdat we deze maandag 1 augustus de hele dag de tijd hebben om op onze volgende bestemming, Saskatchewan River Crossing (iets meer als 100 km verderop) aan te komen (kunnen pas vanaf 16.00 uur inchecken) nemen we overal de tijd voor.

Eerst gaan we een korte wandeling langs het Moraine Lake maken om vervolgens in Lake Louise wat spullen te kopen om te picknicken en postzegels voor de ansichtkaarten en een hoestdrankje voor Anke en wat aspirines (Anke heeft in het winderige Waterton Park een koutje gevat). Na ongeveer 20 minuten rijden zien we wat auto's in de berm: beer gespot! En ja hoor, we zien op zo'n 50 meter afstand een grote zwarte moederbeer met 2 hele kleine beertjes de bessenstruiken plunderen. Er is wel een soort van greppel tussen de beren en de snelweg, dus we lopen geen gevaar.

Onze weg vervolgend wordt het ondertussen lunchtijd en rijdend langs prachtige meren (Hector Lake, Bow Lake) heeft Henriette haar zinnen gezet op Peyto Lake, om daar te gaan picknicken.
Dit betekent wel eerst een flinke klim om dan wel op een schitterend punt uit te komen. Omdat we nog tijd zat hebben brengen we hier ruim een uur door met puzzelen en mensen kijken. Er dartelt ook een soort van eekhoorntje rond die op een gegeven moment zelfs op een been van Henriette kruipt en zijn kopje in de lens van de camera steekt terwijl Henriette een foto probeert te maken.

Lake Louise

Na een lange dag rijden van Lethbridge naar Lake Louise zijn we dan toch aangekomen bij het strak groenblauwe meer dat zo beroemd is. Onderweg nog wel wat hachelijke momenten meegemaakt omdat er maar geen benzinestation in zicht kwam, maar de huurauto blijkt bijna net zo zuinig als Henriette's eigen auto.

Zondag lekker uitgeslapen en vervolgens geprobeerd een bergtocht te maken, maar dat bleek al vrij snel toch iets te zwaar voor ons beiden. Toen maar een wandeling langs de oevers van het meer gemaakt, ook mooi.
's Avonds hebben we in het "dorpje" Lake Louise wat gegeten, was lekkerder dan in eigen hotel. Vervolgens nog wat gelezen en gepuzzeld in de lounge, waar andere hotelgasten aan het kaarten waren. Wijntje erbij, wat wil een mens nog meer?!